Atopowe zapalenie skóry (AZS) to przewlekła choroba zapalna skóry, charakteryzująca się okresami zaostrzeń i remisji. Do jej głównych objawów należą: suchość skóry, uporczywy świąd oraz zmiany wypryskowe o typowej lokalizacji. AZS dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych, znacząco obniżając jakość życia. Terapia obejmuje unikanie czynników wyzwalających, codzienną pielęgnację skóry oraz leczenie farmakologiczne, głównie miejscowe. Podstawowymi lekami są glikokortykosteroidy (GKS) i inhibitory kalcyneuryny. Wybór terapii jest indywidualny, uwzględnia nasilenie i czas trwania objawów, lokalizację zmian, wiek pacjenta, jego preferencje, a także koszt i dostępność leku. Podniesienie kwalifikacji farmaceutów w zakresie AZS jest kluczowe, ponieważ wiedza o profilaktyce i prawidłowym stosowaniu leków warunkuje skuteczność i bezpieczeństwo terapii.

W historii, którą chcę przedstawić, cofniemy się najpierw do XV w., a potem jeszcze dalej do bliżej nieokreślonego czasu w dziejach ludzkości. Ta straszna choroba, która przez wieki towarzyszyła ludziom i przenosiła się w szybkim tempie, przeistaczając się w końcu w epidemię, znana była pod różnymi nazwami, wskazującymi m.in. na kraj, z którego dotarła. Obecnie w różnych pozycjach naukowych przedstawiane są rozmaite hipotezy dotyczące jej początków.

Refluks jest powszechnym zaburzeniem, które w momencie, gdy staje się częste i uciążliwe, należy określać mianem choroby. W takim przypadku często wymaga długotrwałego leczenia, które może wiązać się z działaniami niepożądanymi i  nadzorem lekarza. Obecnie istnieją skuteczne i bezpieczne opcje leczenia oparte na sprawdzonych klinicznie naturalnych substancjach, które nie wpływają negatywnie na mikroflorę jelitową.

Wapń, magnez i cynk to pierwiastki szczególnie zaangażowane w rozwój wzrastającego organizmu: w budowę kości, zębów, funkcjonowanie układu nerwowego i szeregu enzymów. Witamina D jest związkiem o wielokierunkowym działaniu, a liczne badanie wskazują, że jej niedobory w okresie dziecięcym mogą mieć negatywne skutki zdrowotne w przyszłości. Artykuł pokazuje przegląd wybranych zagadnień związanych z wpływem tych substancji na organizm podczas wzrostu.

Glistnik jaskółcze ziele (Chelidonium majus L.) jest cenną rośliną leczniczą stosowaną od starożytności. Niniejszy artykuł przedstawia jej wielokierunkowe działanie wynikające z bogatego składu chemicznego. Do najważniejszych związków glistnika należą: alkaloidy, związki polifenolowe (kwasy fenolowe i flawonoidy), kwasy organiczne, karotenoidy i białka. Ziele glistnika działa spazmolitycznie na mięśnie gładkie dróg żółciowych, przeciwwirusowo, przeciwnowotworowo, przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo. Pomimo właściwości leczniczych ziele glistnika przy długotrwałym stosowaniu wykazuje również działanie hepatotoksyczne. Dlatego niezmiernie ważna jest wiedza pacjentów na temat ograniczeń w stosowaniu tej cennej rośliny.

Kontynuujemy temat o terminach z przyrostkiem -rrhoea, zapoczątkowany w numerze 1/2025 „Leku w Polsce”. 

W języku starogreckim (dalej: gr.) wyraz ῥοή [rhoe] lub ῥοία [rhoia] znaczy „płynienie, wyciek”. Pisownię tych wyrazów wyjaśniałam w poprzednim tekście. Z tych słów w języku łacińskim, na wzór greckiego διάρροια [diarrhoia] „biegunka”, utworzono przyrostek w trzech postaciach -rrhoë (czytaj: roe), -rrhoea, -rrhea (czytaj: rea) o znaczeniu „płynienie, wypływ, wydzielanie”. Dwie kropki nad literą ë w łacinie oznaczają, że w połączeniu samogłosek aë lub oë trzeba je wymówić oddzielnie, ponieważ łacińskie (dalej: łac.) dwugłoski ae i oe zwykło się wymawiać jako jedna samogłoska „e”.

Refluks i zgaga to częsta dolegliwość. Standardowe terapie obejmują leki syntetyczne. Obecnie dostępne są terapie alternatywne wykorzystujące naturalne kompleksy roślinne. Ich skuteczność i bezpieczeństwo potwierdzają liczne badania naukowe.

Choroby przewodu pokarmowego, szczególnie choroba refluksowa przełyku (Gastroesophageal Reflux Disease; GERD) oraz dyspepsja czynnościowa (Functional dyspepsia; FD) stanowią jeden z najczęstszych problemów zdrowotnych współczesnego społeczeństwa. Według danych epidemiologicznych GERD dotyka nawet 40% populacji w krajach rozwiniętych, przy czym zgaga i regurgitacja – typowe objawy refluksu – występują  u ok. 20% dorosłych mieszkańców krajów zachodnich. Co istotne, rzeczywiste rozpowszechnienie tych dolegliwości może być jeszcze większe, ponieważ wiele osób stosuje na własną rękę leki dostępne bez recepty i nie konsultuje swoich problemów z lekarzem, co utrudnia precyzyjne oszacowanie skali problemu.

Detoksykacja (syn.: detoksyfikacja), czyli oczyszczanie lub odtruwanie organizmu, kojarzy się najczęściej  z terapiami uzależnień, jednak również oznacza wspomaganie organizmu w fizjologicznych procesach usuwania szkodliwych produktów przemiany materii. W niektórych przypadkach ze względu na nadmiar związków toksycznych, spowodowany np. niewłaściwą dietą lub pracą w szkodliwych warunkach, należy rozważyć zastosowanie metod wspomagających te procesy. Dużą rolę w naturalnym procesie detoksykacji odgrywają wątroba oraz nerki, dlatego terapie wspomagające oczyszczanie organizmu powinny uwzględniać surowce zielarskie, które wpływają na  prawidłowe funkcjonowanie tych narządów. Cenionymi surowcami zielarskimi wspomagającymi wątrobę są liście lub całe ziele karczocha zwyczajnego oraz łuski i nasiona ostropestu plamistego. Natomiast do ziół poprawiających funkcjonowanie nerek zalicza się liść i korzeń pokrzywy oraz liść brzozy.

Salvia apiana Jeps., znana jako szałwia biała, jest gatunkiem endemicznym pochodzącym z Ameryki Północnej. Roślina ta była tradycyjnie wykorzystywana przez rdzennych mieszkańców Kalifornii w celach leczniczych oraz obrzędowych i przypisywano jej właściwości uspokajające, przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz przeciwprzeziębieniowe. W ostatnich latach zauważalny jest wzrost zainteresowania tym gatunkiem. Badania naukowe wykazały, że części nadziemne szałwii białej zawierają olejek eteryczny, diterpenoidy, kwasy fenolowe oraz flawonoidy, natomiast w korzeniach obecne są diterpenoidy, w tym tanszinony. Badania aktywności biologicznej wykazały, że wyciągi z części nadziemnych oraz z korzeni omawianego gatunku mają działanie przeciwzapalne, antyoksydacyjne, przeciwbólowe, przeciwcukrzycowe, przeciwnowotworowe oraz przeciwdrobnoustrojowe. Na podstawie tych wyników można stwierdzić, że szałwia biała może odgrywać istotną rolę w fitoterapii, szczególnie w leczeniu zaburzeń metabolicznych oraz chorób neurodegeneracyjnych.

W ostatnich latach obserwuje się dynamiczny wzrost zainteresowania kosmetykami i dermokosmetykami zawierającymi składniki aktywne, które mają istotny wpływ na kondycję i zdrowie skóry. Do szczególnie często stosowanych substancji należą: niacynamid, retinoidy, ceramidy oraz kwasy AHA/BHA. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat ich działania, mechanizmów biochemicznych oraz efektów klinicznych wymienionych składników. Omówione zostaną również potencjalne działania niepożądane oraz korzyści płynące z odpowiedniego łączenia różnych substancji czynnych w ramach kompleksowej pielęgnacji skóry.

Do  mini-interwencji terapeutycznych stosowanych w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów należą m.in.: wiskosuplementacja, kolagenoterapia inikecyjna, radiosynowiorteza. Okazuje się również, że pewne korzyści w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów  może przynieść spożywanie nasion sezamu, truskawek czy też zielonej herbaty. Pewne znaczenie w leczeniu tego schorzenia mogą mieć frakcje niezmydlające soi i awokado, Boswellia serrata, wyciąg z hakorośli rozesłanej ( Harpagophytum procumbens), wyciąg z imbiru ( Rhizona zingiberis), kompleks lipidów uzyskiwanych z zielonych małży nowozelandzkich, sproszkowane owoce głogu, kurkumina. Pojawiają się interesujące anglojęzyczne doniesienia na temat możliwości zastosowania w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów: hydrożelu stanowiącego połączenie dezoksyrybonukleazy I (DNaza) z utlenionym kwasem hialuronowym, kłącza anemareny chińskiej ( Rhizoma anemarrhenae (Zhimu) ), olejku bazyliowego,  Lycopodium japonicum Thunb, deferoksaminy.

Ból głowy jest szeroko rozpowszechnionym objawem o bardzo różnej etiologii. Szacuje się, że prawie połowa dorosłej populacji doświadczyła go co najmniej raz w ciągu ostatniego roku.  Nawracające bóle głowy, szczególnie migreny, są związane z osobistymi i społecznymi obciążeniami, niepełnosprawnością, pogorszeniem jakości życia i kosztami finansowymi. W leczeniu bólu głowy oraz napadu migreny o nasileniu łagodnym i umiarkowanym jako leki pierwszego wyboru stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak kwas acetylosalicylowy (ASA), czy przeciwbólowe, jak paracetamol. Kofeina jest stosowana jako środek wzmacniający i przyspieszający ich działanie. Połączenie ASA, paracetamolu i kofeiny wykazuje skuteczniejsze działanie przeciwbólowe niż pojedyncze substancje lub ich kombinacja i jest rekomendowane w leczeniu napadów migreny.

Łacińskie nazwy, o których piszę w tym tekście, mają trochę skomplikowaną pisownię, ale niezbyt trudną wymowę. Pisownia wynika z ich starogreckiego pochodzenia i transliteracji alfabetu greckiego na łaciński.

Diarrhoea (czytaj: diarea) to biegunka, a gonorrhoea (czytaj: gonorea) „rzeżączka”. Obie nazwy zawierają grecki czasownik ῥέω [rheo] (czytaj: reo) – „płynąć”. Ten znaczek (ʽ) nad literą ρ [rho] oznacza przydech mocny, który zapisuje się jako literę „h”, stąd po literze „r” w wyrazach pochodzenia starogreckiego zawsze mamy literę „h”, której później nie wymawiamy. Termin diarrhoea pochodzi dokładnie od czasownika διαρρέω [diarrheo] (czytaj: diareo), czyli „przepływać”. W wyrazach, w których występują dwie litery ρρ, przydech mocny stoi tylko nad drugą, stąd zapis rrh.